Σήμερα, που τα πάντα! μετριούνται με το χρήμα...

Μπορεί να μ’ αποφεύγεις πλαγίως να κοιτάς!

εγώ όμως το ξέρω, ότι με αγαπάς...

σήμερα, που τα πάντα μετριούνται,

με το χρήμα και την ταχύτητα!

μονάχα η αγάπη μας αξίζει! ενώ όλα τα’ άλλα

είναι ίσον με το τίποτα...

Τώρα που ο ένας τον άλλον

τόσο πολύ ποθούμε

και με όλες τις αισθήσεις μας

τον έρωτα ζητούμε...

ίσως αυτή η αγκαλιά, μονάχα μια στιγμή!

να αξίζει περισσότερο, από μια ολόκληρη ζωή...

Γιατί από μια αγάπη ένοχη

και απαγορευμένη!

αυτό μονάχα μένει,

το όνειρο που θα ζήσουμε...

ποτέ πια δεν πεθαίνει . -

                                                                                    ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Αντιμέτωπος, με το εγώ μου!

Αντιμέτωπος με το εγώ μου!

ζητάω απάντηση από τον εαυτό μου…

Γιατί να σβήνει ο ήλιος να χάνεται το φως

να σταματούν τα τρένα

να εκτροχιάζονται τα φρένα,

να πεθαίνει ο οδηγός!

Γιατί να κόβεται η φλέβα,

να γίνεται νερό το αίμα!

όταν πεθαίνει η αγάπη

και ο έρωτας είναι νεκρός!

Γιατί να χτυπάνε οι καμπάνες μέσα στην εκκλησιά

και να οπλίζει ο χάρος! το χέρι του φονιά...

Γιατί να βγαίνει η ψυχή μια μέρα από το σώμα!

να χαίρεται η γη και να το τρώει το χώμα!

Γιατί τα περιστέρια να ζούνε σε φωλιές

και όταν χωρίζουνε οι άνθρωποι, να πονάνε οι καρδιές!

Γιατί να γίνεται σεισμός! να χάνεται ο αδελφός,

όταν κυβερνάει το χρήμα και πεθαίνει ο φτωχός! 

                                          

                                      ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Χάνω τον ΄Η λ ι ο ...

Χάνω τον ήλιο! μ'αυτό το γκρίζο το χειροκρότημα

και όλα τα πλάνα, τ'αεροπλάνα με άσπρο χρώμα,

πιάνουν κουβέντα κι όλο μιλάνε, για το ίδιο πρόβλημα!

 

Χάνω τον ήλιο, μ'αυτό το γκρίζο το χειροκρότημα,

πίσω απ'το τζάμι και απ'τη βιτρίνα, 

λάμπουν τ'αστέρια, βαμμένα κόκκινα...

μα όταν σβήνουν μετά τα φώτα, 

άδεια τα χέρια, χλωμά τα πρόσωπα!

 

Και εγώ, να έρχομαι πίσω από σένα!

να ανεβαίνω, να κατεβαίνω, στα ίδια τρένα, 

να περνάει η αγάπη μου, με καινούριο αμάξι

και το ρολόι σταματημένο, στην ίδια στάση.-

                                         ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Είσαι της μοίρας, το γραφτό μου...

Είσαι της μοίρας, το γραφτό μου

και της ζωής το ριζικό μου!

'Ηρθες στον δρόμο μου μια μέρα

κι έγινες η αγάπη μου,

απ’ όλες πιο ωραία.

Μπήκες μέσα στην ζωή μου, με ταχύτητα φωτός

και για μένα έχεις γίνει ο δικός μου εαυτός!

Είσαι κομμάτι από μένα, της καρδιάς μου είσαι το αίμα!

είμαι το δεύτερο εγώ σου κι έχω γίνει ο άνθρωπός σου.

Είμαστε δυο περιστέρια, που χτίζουμε παντού φωλιά

και πετάμε στον αέρα, με τα ίδια τα φτερά..

δυο καρδιές στο ίδιο σώμα, να χτυπάνε δυνατά

και με αγάπη, που δεν σβήνει !

καίει πάντα σαν καμίνι,

όταν είμαστε μακριά.-

 

                    ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Α μ φ ι β ο λ ί α

Η αμφιβολία γίνεται κακία!

στη στροφή του δρόμου μπαίνει η υποψία,

την πιάνει υστερία, χτυπάει το συναίσθημα!

ζαλίζεται το αίσθημα

και πέφτει απ’ την Ακρόπολη

και από τον Παρθενώνα,

τρελαίνεται η άνοιξη...

και φέρνει τον χειμώνα.

Ζήλεια και αγάπη πόνος και δάκρυ,

οι δυο καρδιές μας μαζί χτυπάνε,

στο τζάμι σπάνε!

γιατί τον έρωτά μας οι ερινύες

πετροβολάνε...

Η αμφιβολία γίνεται κακία!

σφίγγα το κεντρί της, στάζει δηλητήριο!

τρυπάει σαν καρφίτσα μια πεταλουδίτσα,

που γυρνάει αθώα πάνω απ’ το κρεβάτι

και φιλιά ζητάει από την αγάπη.-

                                                                              ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Ο ' Η λ ι ο ς

Ήλιε του πλάστη, είσαι παιδί..

του ουρανού καμάρι!

Καθρέφτης είσαι της θάλασσας,

τα μάτια όλου του κόσμου.

Με εσένα ευωδιάζει, πάνω στη Γη,

το άρωμα του δυόσμου.

Δίχως τις χρυσές ανταύγειες σου,

τα άνθη δεν θα ζούσαν

και όλα τα δέντρα των βουνών

ποτέ δεν θα γελούσαν,

Οι δρόμοι, οι πλατείες τα χωριά

μαύρα ράσα θα φορούσαν

και οι πέρδικες στις θημωνιές

αυγά δεν θα γεννούσαν...

Ήλιε που βγαίνεις το πρωί,

μιλάς με τους ανθρώπους,

γλυκαίνεις την ημέρα τους,

αγκαλιάζεις την ψυχή τους.

Λιάζεις τα κοκαλάκια τους

τα χέρια δεν πονάνε

και οι γέροντες παρηγοριά,

από σένανε ζητάνε...

Καθένας που θα σηκωθεί,

τον ήλιο θα κοιτάξει

και με του ήλιου την αυγή,

τη μέρα του θα φτιάξει...

Θα ξεχυθεί στα πέλαγα, στις θάλασσες στα δάση,

θα αναπνεύσουν τα πνευμόνια σου, γλυκά θα αναστενάξουν!

Χωρίς εσένα ήλιε ακριβέ, δεν θα υπήρχε φύση!

Δεν θα υπήρχαν εποχές Φθινόπωρο, Χειμώνας, Καλοκαίρι,

ούτε και η ανθισμένη αμυγδαλιά, την άνοιξη να φέρει.

Τις νύχτες που κρύβεσαι εσύ, σκοτάδια μας σκεπάζουν

εφιάλτες και φαντάσματα τον ύπνο μας ταράζουν.

Μα σαν ξημερώνει σιγά σιγά και έρχεται η αυγούλα,

λάμπεις μες τα ματάκια μας, ηλιοστάλακτη λιμνούλα.

Ήλιε μου τα πάντα είσαι εσύ! Θεός μας και αδελφός μας...

η ανάσα μας και η πνοή, το κάθε τι δικό μας!

Χωρίς εσένα, θα ήταν κατάμαυρη η ζωή μας,

τυφλοί θα είμαστε όλοι και πάγος η ψυχή μας!

Γιατί άραγε οι άνθρωποι, δεν το καταλαβαίνουν

και προσπαθούν, χωρίς ντροπή, το φως να λιγοστεύουν!

Γιατί προσβάλλουν το Θεό, τον ήλιο και την φύση

και σβήνουν απ'τον πλανήτη αυτό, ανατολή και δύση!

Αλίμονό σου άνθρωπε, εάν χαθεί ο ήλιος...

δεν θα υπάρχει πια ζωή, ούτε και εσύ ο ίδιος!

Δεν θα υπάρχουν οι αγροί, τα χόρτα, τα λειβάδια

και η Γη, μια μαύρη κόλαση αιώνια στα σκοτάδια .-

                                                                                          ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Αυτό Είναι Έρωτας!

Αυτό είναι έρωτας, μεγάλος έρωτας!

Να γίνεσαι καλύτερος, να θέλεις κάθε μέρα να αλλάζεις,

να καίγεσαι σαν το Χριστό και

για τον άνθρωπο, που έχεις δίπλα σου,

να πονάς, να μη δειλιάζεις και όλα να τα θυσιάζεις...

Αυτό είναι έρωτας, μεγάλος έρωτας!

Να γίνεσαι τέλειος, να γίνεσαι ωραίος,

να γίνεσαι ιδανικός...

Να χαρίζεις στην αγάπη, τη ζωή σου και το δάκρυ..

το κορμί σου, την ψυχή σου, το αίμα σου και την καρδιά σου,

για να νιώθεις σα Θεός, όταν βρίσκεται κοντά σου,

μέσα στην θερμή αγκαλιά σου,

ο άνθρωπος, που είναι δικός σου

και έχει γίνει ο εαυτός σου.

Αυτό είναι έρωτας, μεγάλος έρωτας .-

                                               ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Ο άνθρωπος και η σχέση του, με το χρήμα ...

Τρέχει σαν άνεμος, να προσπεράσει..

με χρήμα και δύναμη ψηλά να φτάσει!

Μα ξάφνου, τρελαίνεται και υποφέρει,

γυρνάει πίσω του και αντάρες βλέπει!

Πάντα κινείται μέσα στο χάος,

δαμάζει την φύση, σαν δραγουμάνος!

Πανηγυρίζει για αυτά που κάνει,

γιατί κερδίζει, ποτέ δεν χάνει.

Την διαδρομή του, δεν την αλλάζει

και συνεχίζει, όπως ο Νέρωνας, φωτιές να ανάβει.

Διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του,

στάχτες σκορπάει, με το άγγιγμά του,

στο τέλος απορεί, τι να έχει γίνει,

θηλιά το χρέος, στο λαιμό μας πνίγει...

Μήπως είναι κάτι άλλο, που δεν το ξέρει;

Γιατί, ότι είναι άνθρωπος!

ούτε ο ίδιος, το πιστεύει...

ΑΛΗΘΕΙΑ

Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι ο άνθρωπος;

στην εποχή μας, που τα προβλήματα γίνανε

ρήγματα μες την ψυχή μας,

όλα τ'ανθρώπινα και τα ευαίσθητα, δεν τον αγγίζουν

και όλα τα απάνθρωπα και ανεπίτρεπτα τον ηδονίζουν.

Όμως αλίμονο, θαρθεί μια μέρα,

που από τα ερείπια, θα σπάσει η φλέβα

και τότε άνθρωπε, μην σε ξενίσει,

η ιστορία σου και αυτή θα σβήσει...

Δεν θα έχουν τίποτα, να βρούνε οι άλλοι!

Και δεν θα γίνουνε ποτέ μεγάλοι.

Όλα τα όνειρα και τις αναμνήσεις...

η οργή του σύμπαντος θα τα τσακίσει .-

                                                         ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Απατηλός ΄Ερωτας ...

Για να κρατήσουμε κάτι,  που νιώσαμε στο παρελθόν, 

γίναμε θύματα, σε μια υπόσχεση χωρίς παρόν!

Κάνουμε έρωτα, σαν αντικείμενα...

ψυχροί και αδιάφοροι, χωρίς αισθήματα!

Λένε, ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς τον χάνουμε... Τι κρίμα !

Υποκρινόμαστε και οι δυο μας, σκοτώνουμε τον εαυτό μας.

Για να μη χωρίσουμε, μαζί κοιμόμαστε, 

μα εγκληματούμε, γιατί στο ψέμα πάντα χανόμαστε,

κακοποιούμε και την αγάπη, με την συνήθεια και την απάτη .

                                                 ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Και αυτοί, είναι ... α ν ε ύ θ υ ν ο ι !!

Δεν φταίνε τα ήθη και οι αξίες,  δε φταίνε οι άνθρωποι!

Δε φταίει η εποχή μας, που μένουμε αδιάφοροι.

Μα φταίνε οι δυνάστες, οι κυβερνήτες και οι ανεγκέφαλοι!

γιατί μας χωρίζουν, σε φτωχούς και πλούσιους

και αυτοί είναι ανεύθυνοι! 

Το χρήμα!  κ ρ ί κ ο ς ,  που τους ενώνει και τους χωρίζει

και την ψυχή τους, την ταπεινώνει, τη φυλακίζει.

Δε φταίει το χθες, δε φταίει το αύριο, δε φταίει το σήμερα

δε φταίει ο κόσμος, που ζητάει όρια, ζητάει σύνορα!

Μα φταίνε οι δυνάστες, οι κυβερνήτες και οι ανεγκέφαλοι!

γιατί μας χωρίζουν, σε φτωχούς και πλούσιους

και αυτοί είναι ανεύθυνοι .-

                                            








                                     ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Με ένα τρένο χωρίς οδηγό ...

Με ένα τρένο χωρίς οδηγό,

σε ένα δρόμο πολύ σκοτεινό,

εκεί ψηλά στο βουνό,

που δεν έχει Θεό!

Χαμένοι στο τούνελ..

Εσύ μου έδωσες βοτάνι λησμονιάς

κι εγώ σου χάρισα, τους χτύπους της καρδιάς,

μα όλα χάθηκαν, στο βάθος του μυαλού,

γιατί μας ξελογιάσανε τ'αστέρια του ουρανού!

Τώρα καράβι, χωρίς πυξίδα

και θάλασσα χωρίς νερό!

Χαμένη ζωή, χωρίς ελπίδα,

σπασμένη βάρκα στο γιαλό .

                                                       ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Άδειο το ψυγείο...

Άδειο το ψυγείο και το θεωρείο, 

πάγωσε η αγάπη, στέρεψε το δάκρυ,

γκρίζα η ζωή μας, τρέχει η πληγή μας.

Σβήνει το φεγγάρι, γίνεται σκοτάδι,

χάνεται το φως μας κι η υπομονή μας.

Κλείνει το σχολείο και το καφενείο,

φεύγει πια η ζέστη κι έρχεται το κρύο.

Σ'αυτόν τον κόσμο ζούμε τώρα.

Αυτήν την κρίσιμη την ώρα, 

μετριούνται όλα με το χρήμα,

φτάνει βροχή και καταιγίδα.

Μας γράφει όλους ο πλανητάρχης, 

πάνω στη γη είναι τρομοκράτης.

Το παίζει νέος και ωραίος

και τότε γίνεται μοιραίος..

Μας ξεχρεώνει όλο το χρήμα, 

με "Ναγκασάκι Χιροσίμα" ...

Φοράει σταυρό και προσκυνάει,

ρίχνει τη ''βόμβα'' και γελάει.

                                                                                               

                                                                  ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Στον έβδομο Ουρανό !

Εκεί στον έβδομο ουρανό !

που κατοικεί η αγάπη,

ο έρωτας παιδί μικρό,

σταγόνα στον ωκεανό,

γίνεται αστέρι φωτεινό!

Μα το όνειρο, είναι θολό,

το αίμα βάφει το χωριό

και το μαχαίρι κοφτερό,

που μας χτυπάει την πλάτη.

Έξω απ'την πόρτα του τρελού,

γράφεται η μοίρα του φτωχού και του επαναστάτη,

υπάρχει μια καταπακτή,

που φυλακίζει την ψυχή!

Τις νύχτες του καλοκαιριού, σαν μαύρος εφιάλτης,

γίνεται μάγισσα κακή και τρώει τα παιδιά της.

Εκεί στον έβδομο ουρανό, που το χρυσάφι είναι θαμπό,

οι καμπάνες στο καμπαναριό, νύμφες με μαύρη φορεσιά,

γίνεται σάλεμα του νου, μες τα γρανάζια του μυαλού,

θέλουν να κάψουν το νεκρό και να σκορπίσουν τον καπνό !

                                                               ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ