Ο ' Η λ ι ο ς

Ήλιε του πλάστη, είσαι παιδί..

του ουρανού καμάρι!

Καθρέφτης είσαι της θάλασσας,

τα μάτια όλου του κόσμου.

Με εσένα ευωδιάζει, πάνω στη Γη,

το άρωμα του δυόσμου.

Δίχως τις χρυσές ανταύγειες σου,

τα άνθη δεν θα ζούσαν

και όλα τα δέντρα των βουνών

ποτέ δεν θα γελούσαν,

Οι δρόμοι, οι πλατείες τα χωριά

μαύρα ράσα θα φορούσαν

και οι πέρδικες στις θημωνιές

αυγά δεν θα γεννούσαν...

Ήλιε που βγαίνεις το πρωί,

μιλάς με τους ανθρώπους,

γλυκαίνεις την ημέρα τους,

αγκαλιάζεις την ψυχή τους.

Λιάζεις τα κοκαλάκια τους

τα χέρια δεν πονάνε

και οι γέροντες παρηγοριά,

από σένανε ζητάνε...

Καθένας που θα σηκωθεί,

τον ήλιο θα κοιτάξει

και με του ήλιου την αυγή,

τη μέρα του θα φτιάξει...

Θα ξεχυθεί στα πέλαγα, στις θάλασσες στα δάση,

θα αναπνεύσουν τα πνευμόνια σου, γλυκά θα αναστενάξουν!

Χωρίς εσένα ήλιε ακριβέ, δεν θα υπήρχε φύση!

Δεν θα υπήρχαν εποχές Φθινόπωρο, Χειμώνας, Καλοκαίρι,

ούτε και η ανθισμένη αμυγδαλιά, την άνοιξη να φέρει.

Τις νύχτες που κρύβεσαι εσύ, σκοτάδια μας σκεπάζουν

εφιάλτες και φαντάσματα τον ύπνο μας ταράζουν.

Μα σαν ξημερώνει σιγά σιγά και έρχεται η αυγούλα,

λάμπεις μες τα ματάκια μας, ηλιοστάλακτη λιμνούλα.

Ήλιε μου τα πάντα είσαι εσύ! Θεός μας και αδελφός μας...

η ανάσα μας και η πνοή, το κάθε τι δικό μας!

Χωρίς εσένα, θα ήταν κατάμαυρη η ζωή μας,

τυφλοί θα είμαστε όλοι και πάγος η ψυχή μας!

Γιατί άραγε οι άνθρωποι, δεν το καταλαβαίνουν

και προσπαθούν, χωρίς ντροπή, το φως να λιγοστεύουν!

Γιατί προσβάλλουν το Θεό, τον ήλιο και την φύση

και σβήνουν απ'τον πλανήτη αυτό, ανατολή και δύση!

Αλίμονό σου άνθρωπε, εάν χαθεί ο ήλιος...

δεν θα υπάρχει πια ζωή, ούτε και εσύ ο ίδιος!

Δεν θα υπάρχουν οι αγροί, τα χόρτα, τα λειβάδια

και η Γη, μια μαύρη κόλαση αιώνια στα σκοτάδια .-

                                                                                          ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ