ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φαίδρας Παπαγεωργίου-Καραγάτσου...

Οι ευθύνες σήμερα των μεγάλων είναι τεράστιες για τα παιδιά, γιατί τους παραδίδουν ένα κόσμο διεφθαρμένο, σαθρό, χωρίς βάσεις, χωρίς θεμέλια, με σκοτεινό μέλλον. Οι νέοι συχνά είναι μελαγχολικοί και μοναχικοί. Είναι τα παιδιά εκείνα που τους λείπει η αγάπη, η ζεστή αγκαλιά, η αφοσίωση, τους λείπει η κάλυψη του συναισθηματικού τους κόσμου...

 

ΑΧΑΡΗ  Η  ΖΩΗ

       

`Αχαρη η ζωή αγκαθωτός ο δρόμος

Δράκουλες οι ταγοί της εξουσίας και ο

Λαός  χωρίς φωνή να σέρνεται

Πάντα στα ίδια μονοπάτια

Εκεί που δεν ανατέλλει ο ήλιος την αυγής

Κλεισμένη στους φεγγίτες η αλήθεια

Και σαν πόρνη κάθε νύχτα να βιάζεται

Να αιμμοραγή και το βογκητό της παρθενίας

Να γίνεται κόλαση από τους μοιχούς της δυναστείας

Κενοί σκληροί και άπονοι οι δαίμονες

Οι προιστάμενοι της πολιτείας οι ολίγοι

Οι κατεχόμενοι από το σύνδρομο του εγωκεντρισμού

και του κυανοπόγωνος σκόρπιοι κακοί σύμβουλοι της ευγένειας

Της μεγαλοψυχίας και της δημοκρατίας

                                    Φαίδρα Παπαγεωργίου Καραγάτσου

EINAI Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ

Είναι ο κόσμος πολύ μικρός

Και ο έρωτας παντοτινός

Σκίζουν τη θάλασσα οι καρδιές,

Τρέχουνε σαν γοργόνες

Και ψάχνουν την αγάπη τους

Σε μαγεμένες χώρες.

Όταν γεννιέται ο έρωτας

Και είναι κεραυνοβόλος

Πετάνε οι νέοι σαν αετοί.

Στα  αστέρια και τον άρη,

Γίνονται άγρυπνοι φρουροί,

Και κλείνουνε τα ραντεβού

Τις νύχτες με φεγγάρι.

Πάνω στα κύματα στην αγκαλιά τους,

Ζούνε οι νέοι τον ερωτά τους,

Γλυκά λογάκια αγνά αισθήματα

Και τα φιλιά τους πυροτεχνήματα.

Είναι ο κόσμος πολύ μικρός

Και o έρωτας αληθινός

Σε άλλους τόπους και μακρινούς,

Πετάνε οι νέοι στους ουρανούς.

Τερτίπια κόλπα φανταστικά,

Χιλιάδες όνειρα σε μια αγκαλιά

Και σαν τους γλάρους σαν τα πουλιά,

Χτίζουνε πύργους στην αμμουδιά.

      ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Η ΠΤΩΣΗ  ΣΤΙΣ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ  ΑΞΙΕΣ

Μας αλλάζουνε το ρούν της ιστορίας  

Και την ανθρώπινη συνείδηση

Με την νέα τάξη πραγμάτων

Και την παγκοσμιοποίηση

Το συναίσθημα η καρδιά και η ψυχή

Θαφτήκανε στο παρελθόν

Και ο κόσμος αιωρήται σαν ξεφτίδι στο κενό

Έχει ο κάθε άνθρωπος τον δικό του αριθμό

Την κάρτα και τον κωδικό

Που του δείχνουνε το δρόμο

Και κινείται σαν ρομπότ

Οι εταίροι μας και οι πολιτικοί

Γνωρίζουνε τα πάντα

Μας πουλάνε παραμύθια

Και μας κρύβουν την αλήθεια

Αφού φάγανε το χρήμα και τα κάνανε πλακάκια

Μας έπνιξε λένε το χρέος και ξεπουλάνε την Ελλάδα

Μα ο Έλληνας είναι Ρωμιός

Έχει περάσει από φωτιά

Και έχει μείνει ζωντανός

Η σπίθα καίει μέσα του και η ολυμπιακή ιδέα

Το χώμα που τον γέννησε δεν ανήκει σε κανέναν

Όσα και αν κάνουν οι οχτροί και οι φίλοι μας οι καρδιακοί

Οι κερδοσκόποι οι φαρισαίοι και οι υποκριτές

Στο τέλος πάλι οι Έλληνες θα είναι νικητές

Αντέξανε μέσα στον χρόνο και δώσανε τα φώτα τους

Και την σοφία τους σε ολόκληρο τον κόσμο

Όσοι τους αδικήσανε τους ζητήσανε συγνώμη

Και συνεχίσανε να ζούν με τη δική τους γνώμη

Τίποτα δεν τους φοβίζει γιατί είναι παλικάρια

Και δίνουνε το αίμα τους για την μητέρα Ελλάδα

Κάθε πέτρα είναι ποτισμένη με το Ελληνικό το αίμα

Δυο στοιχειά που δεν χωρίζουν γιατί έχουν γίνει ένα

Η Ελλάδα πότε  δεν πεθαίνει στους αιώνες θα ζει ενωμένη

               ΦΑΙΔΡΑ   ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ   ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

 Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Η Ελλάδα του σαράντα, της Γερμανικής κατοχής και του σαράντα ένα,

Η Ελλάδα του τούρκικου ζυγού, του είκοσι και του είκοσι ένα,

Η Ελλάδα της σοφίας της μεγάλης ολυμπιάδας,

Του Πλάτωνα και του Σωκράτη και της αναμένεις δάδας

Ο Αλέξανδρος ο μέγας o  γενναίος στρατηλάτης,

Που κατέκτησε τον κόσμο και δίδαξε πολιτισμό,

Με το πνεύμα το Ελληνικό και την Ελληνική σοφία,

Τον θαύμαζαν όλοι οι λαοί και προσκυνούν ακόμα και σήμερα στην

Αρχαία Ολυμπία

Πήραν τις Ελληνικές ιδέες και τις έκαναν δικές τους,

Να κυβερνούν τις χώρες τους να κλείνουν τις πληγές τους,

Τι έδωσε η Ελλάδα μας σε όλη την οικουμένη,

Στην παγκόσμια ιστορία η προσφορά της είναι γραμμένη

Σταμάτησε τους Γερμανούς τους ψυχοπαθείς του Χίτλερ,

Και έδωσε άνεμο πνοής σε μια Ευρώπη που έμενε τυφλή,

Χρόνο πολύτιμο να κερδίσει τον εχθρό ν’αντιμετωπίσει, 

Την παρανοική επίθεση να συντρίψει και ελεύθερη να ζήσει   

Αλήθεια πως αλλάξανε οι καιροί πως άλλαξαν τα χρόνια,

Οι ντροπιασμένοι το παρελθόν τους να ξεχάσουν, την ιστορία τους

Να ξεγράψουν ,

Και ότι αρπάξανε από τους Έλληνες με την αχαριστία τους να θάψουν

Δεν φταίνε όλοι οι Έλληνες οι αθώοι οι πολίτες,

Μα φταίνε οι πολιτικοί που έγιναν Ευρωπαίοι,

Απώλεσαν την μνήμη τους έχασαν το μυαλό τους,

Καταπάτησαν τον όρκο τους και πρόδωσαν τον τόπο τους,

Δεν γνώριζαν οι αφελείς όταν χρεώνονταν από τους πιστούς μας φίλους,

Τους δάνειζαν τα χρήματα που τα είχανε κλεμμένα,

Τα χρώσταγαν στους Έλληνες και στο καθάριο αίμα,

Και τα σπαταλούσαν οι ανόητοι οι Ελληνοπατέρες,

Χωρίς σκοπό χωρίς αιδώ τα τρώγανε όλοι μαζί,

Κάνοντας κρουαζιέρες με μίζες και γερμανικές παντιέρες

Γιατί όλοι πρέπει να γνωρίζουνε πως όσο και αν δουλέψουν,

Όσο και αν πεινάσουνε οι Έλληνες και αν σφίξουν το ζωνάρι,

Το χρέος δεν θα μειωθεί,

Οι τόκοι είναι ασύλληπτοι καμιά θυσία δεν  φτάνει,

Όσος ιδρώτας και αν χαθεί πάλι το χρέος της ντροπής ,

Το μνημόνιο δεν θα πάρει

   

          

Μα κι’αν πτωχεύσει η Ελλάδα και αν σπαράξει δεν βουλιάξει,

Από τις Ελληνικές τις σπίθες πύρινη φωτιά θα ανάψει,

Τους αχάριστους προστάτες μας η θαμμένη στάχτη

Θα σκεπάσει

Και η οργή της θέμιδος την αδικία τους αυτή θα

Την καταδικάσει.

          

                     ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙ

Χτυπάνε οι καμπάνες στο καμπαναριό

παίρνουν φωτιά τα σπίτια, καίγεται το χωριό

τα δέντρα ξεραθήκανε τα λουλούδια δεν φυτρώνουν

οι βρύσες στερέψανε και τα νερά θολώνουν.

Ήρθε το τέταρτο ράιχ να μας αναστατώσει

με απειλές και ΔΝΤ,το τελεσίγραφο να δώσει

και η κυρία Μέρκελ, θέλει να μας θυμίζει,

πως είμαστε αιχμάλωτοι, σε γερμανική κατοχή

γιατί ανήκουμε στη δύση.

Τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς

και στην Μέρκελ τρέχει αίμα, μιας τρισκατάρατης γενιάς

δεν ξεχνάει το παρελθόν της, ούτε του πολέμου τα φρικιά

που ξεθάψανε από τους τάφους, τα γεράκια του 40 και του Χίτλερ τα σκύλια.

Επιμένει να πιστεύει, να κάνει όνειρα τρελά

πως θα μας γυρίσει πίσω στους εφιάλτες

που τρελάνανε τις μανάδες, όταν έβλεπαν τα παιδιά τους

από την πείνα, να κείτονται νεκρά.

Ούτε να το φανταστούνε δεν μπορούσαν, οι σημερινές γενιές

ότι θα ξαναζούσανε, την φτώχεια, τις μαύρες εποχές

τότε που μαζεύανε τα πτώματα σαν μύγες

μέσα από τις ρημαγμένες γειτονιές.

Και τώρα ρωτάμε όλοι οι Έλληνες τους πολιτικούς μας

γιατί έδωσαν το δικαίωμα στους αμαρτωλούς εχθρούς μας

να κυβερνούν την χώρα μας, να κόβουν τους μισθούς μας.

Αυτοί που επινόησαν τον πόλεμο του 40, αιματοκύλησαν τη γη

μαζί με όλα τα δεινά που έφερε στην Ελλάδα.

       ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ

Χαμένα Χρόνια

Όταν θα φτάσεις στο τέλος του δρόμου,

τότε θα νιώσεις την αξία του χρόνου!

Τί  κέρδισες! Τί έχασες!

Τί πήρες και τί έδωσες!

Στό τέλος κάθε διαδρομής,

μετράς τα λάθη μιας ζωής..

Πήρες παλάτια και λεφτά

Πώς να τ'αφήσεις όλα αυτά?

Τώρα δεν έχει γυρισμό,

τώρα σου μένει μονάχα αυτό,

τα φάρμακα και οι γιατροί..

τα γηρατειά και η υπομονή..

'Αν στον κόσμο αυτόν δεν γνώρισες

την φτώχεια και τον πόνο

και το παιδί νηστικό

που πέθαινε στο δρόμο..

δεν του άπλωσες το χέρι σου,

δεν του έδωσες βοήθεια..

δεν του άνοιξες την αγκαλιά..

δεν το έσφιξες τα στήθια..

Με δυνατό συναίσθημα

με έρωτα και δάκρυ

με την καρδιά σου να χτυπάει..

μονάχα από Αγάπη!

Τότες άδικα πήγανε τα περασμένα χρόνια!

θα μετανιώσεις μα θα είναι αργά..

γιατί δεν ξανανθίζουνε

τα μαραμένα κλώνια!

Και τώρα τι σου απόμεινε..

άνθρωπε που επίστεψες,ότι ήσουν δυνατός!

και όλα τα αγνόησες με όσα η φύση

σε προίκησε και σου χάρισε ο Θεός!

Γιατί σαν νέος άνθρωπος δεν έζησες εσύ..

αδίκησες τους γύρω σου, σκότωσες το παιδί,

δεν θάχεις στις αναμνήσεις σου τη γλύκα του φιλιού

και την καρδιά να σπαρταρά,στη φλόγα του κορμιού.

Δεν θ'ανθίζουν στο κρεβάτι σου..

της μορφωνιάς τα κάλλη..

στα σφριγηλά τα στήθια της

δεν θα γέρνεις το κεφάλι!

Δεν θα κοιμάσαι στον παράδεισο

αγκαλιά με μια θεά..

ο όφις θα τρέχει πίσω σου

και θα σε κυνηγά.-

                                            Φαίδρα Παπαγεωργίου-Καραγάτσου