Ν ο σ τ α λ γ ί α ...

Ξαναγυρνάει το μυαλό σε χρόνια περασμένα.

Και οι αναμνήσεις σταματούν, σε παλιά χρωματιστά

παράθυρα, που τώρα είναι γκρεμισμένα.

Μια λατέρνα στη γωνιά, να παίζει ένα τραγουδάκι

και στην παλιά τη γειτονιά, μαζεύονται όλα τα παιδιά,

αργά κάθε βραδάκι.

Η κοπελιά πολύ δειλά, με μάτια φοβισμένα,

ξυπνάει και τρέχει με χαρά, πίσω από τα παράθυρα,

που είναι αμπαρωμένα...

Μέσα στης νύχτας τη σιωπή, κάτω από το φεγγαράκι,

της τραγουδάει ρομαντικά, ένα παλικαράκι,

πεταχτά από μακριά, με λόγια ψιθυριστά, της στέλνει ένα φιλάκι.

Ξαναγυρνάει το μυαλό, σε χρόνια περασμένα.

Τότε που ζούσανε οι άνθρωποι απλά και όχι μοντέρνα,

Οι γέροι, πίναν το κρασί αντάμα, τα βραδάκια

και το πρωί μαζεύονταν, σε μικρά καφενεδάκια.

Παίρνανε τον καφέ, βαρύ γλυκό και σε χοντρό φλιτζάνι

και αρχίζανε να τραγουδούν ρομαντικά και πάλι.

Ξαναγυρνάει το μυαλό, σε χρόνια περασμένα,

τότε που τα σπίτια ήτανε όλα ασβεστωμένα.

Ο ουρανός ο αττικός, είχε γαλάζιο χρώμα και ο ήλιος

ήτανε γλυκός και ολάκερος ερχόντανε το γιόμα.

Οι θάλασσες και οι αμμουδιές, απλώνανε τα χέρια και

το νερό ολοκάθαρο, εθάμπωνε τα αστέρια, τα βοτσαλάκια

στόλιζαν τα πράσινα παρτέρια, τα ζευγαράκια σιωπηλά και σφιχταγκαλιασμένα,

χτίζανε τη φωλίτσα τους, σαν άσπρα περιστέρια . -

                                                           ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ