Της μοίρας τα γραμμένα...

Σκοτώνω την ώρα μου όταν ψάχνω να βρω μια λύση.

Η ζωή μου κυλάει και χάνεται και το αστέρι μου φτάνει στη δύση.

Πόσες μέρες και πόσες νύχτες δεν πήγαν χαμένες;

Και αυτό που περίμενα ήταν άπιαστο όνειρο,

Αφού οι ελπίδες μου στα φαντάσματα του χθες,

Είναι τώρα θαμμένες.

Με σπασμένο το σταυρό του παρελθόντος,

Ανεβαίνω το Γολγοθά μου του παρόντος.

Ένα σύννεφο που σκεπάζει της καρδιάς μου το κενό.

Και σκίζει σαν μαχαίρι τις σάρκες μου στα δυο.

Πίστευα πως ο έρωτα θα ήτανε Θεός,

Μα με χτύπησε πισώπλατα γιατί δεν έφτανε τόσο ψηλά. Ήταν πολύ μικρός.

Και τι δεν θα έκανα, την αγάπη να γνωρίσω.

Ακόμα και να θυσιαστώ, για έναν άνθρωπο που πίστεψα, Πως θα τον αγαπήσω.

Μα ζωντανή σταυρώθηκα και εγώ σαν τον Χριστό!

Γιατί το όνειρο που έζησα δεν ήταν αληθινό!

Ένα ψέμα που με πότισε με πόνο και με δάκρυ,

Όσο και αν είχα, τα έδωσα και όμως έμεινα μονάχη.

Ίσως να ήτανε γραφτό, της μοίρας μου το ριζικό.

Να μην βρεθεί στο δρόμο μου αυτός που λαχταρούσα

Σαν τα πουλιά μες τις φωλιές, ζεστή αγκαλιά ζητούσα.

Να ζευγαρώνουμε τα δυο και να κυλάει ο χρόνος,

Όπως το γάργαρο νερό που ξεδιψάει ο κόσμος.

Διαβάτης είμαι πάνω στη γη, ψάχνω να βρω ταίρι

Και όταν απλώνω τα φτερά,στέκει μπροστά μια μάγισσα Και μου κρατάει το χέρι!

Φοράει τα μαύρα πέπλα της, την άχαρη στολή της,

Δείχνει τα δόντια τα σκληρά, δείχνει τη δύηναμή της.

Την ώρα που γεννιόμουνα , ήταν και αυτή στη γέννα

Και έγραφε την μοίρα μου, με την δική της πέννα.-

ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ