Φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού...

Ξύπνησα μεσάνυχτα και άνοιξα τα μάτια.
Βλέπω μπροστά φαντάσματα, να κλέβουνε τα όνειρα,
να τα κάνουνε κομμάτια και με το αίμα της ντροπής να χτίζουνε παλάτια.
Μου ανέβηκε ο πυρετός και άρχισα να τρέμω.

Θεέ μου, γεννήθηκα σε μια εποχή, που στη ζωή, δικαίωμα επιλογής δεν έχω.

Δημοκρατία έχουμε και ελεύθερες ιδέες,ζούμε και μεγαλώνουμε με νόμους και με δικαστές
που δεν δικάζουν τώρα πια, μα φοράνε επιλεκτικά σε όποιον θέλουν χειροπέδες.
Στη μισή γη πλούσια τα υλικά αγαθά μεγάλη αφθονία και στην άλλη μισή κατάντια και ντροπή,
γιατί κακόμοιρα μικρά παιδιά πεθαίνουν από πείνα.

Υπάρχει αίσθημα και παλμός και μια ευαισθησία που ανασκευάζει συνεχώς την ίδια θεωρία.
Πως είναι απαραίτητη και μάλιστα αναγκαία η αλληλεγγύη στους λαούς, σε όλους τους ανθρώπους
να δίνουν από το δικό τους βιος και από το υστέρημά τους, σε αυτούς τους ταλαίπωρους θνητούς,
που δεν έχουν ούτε λίγο ψωμί να φάνε τα παιδιά τους.

Μα αλίμονο στους ταπεινούς και στους αδικημένους που ζητάνε από τους μαύρους καβαλάρηδες

 να σκύψουν το βλέμμα πάνω τους και καθαρά να δούν την γύμνια και την αρχοντιά και να τους λυπηθούνε.

Υπάρχει πράγματι στη γη μεγάλη αδικία, εκμετάλλευση με υπερβολική ανισότητα και έξαρση στη βία.
Γιατί γίνονται οι δυνατοί από τους φτωχούς ανθρώπους.

Αυτούς που δουλεύουνε σκληρά με δίχως μεροκάματο και δίχως απαιτήσεις,
μα τρώνε όλοι οι έξυπνοι και άσκοπα τα σκορπάνε,γιατί δεν έχουνε καρδιά, δεν ξέρουνε να αγαπάνε.

Αραδιασμένα πτώματα  σε όλον τον πλανήτη.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς πια δεν πονάει
και όταν κλαίει ένα παιδί, βοήθεια όταν ζητάει,

ο κάθε χορτάτος το φαί στο σκύλο του πετάει.

Υπάρχει μια αίσθηση, ότι θα έρθει  κρίση στη δύση, στην ανατολή, σε όλο τον πλανήτη.
'Οτι τάχα κινδυνεύουμε από κάποια επιδημία.
Γιατί δεν θα αντέξει και άλλο χτύπημα η ισχυρή οικονομία.
Μεγάλη φτώχεια φοβερή, που θα μας καταστρέψει και μια ζωή με συμφορές κανένας δεν θα αντέξει.

Μα όλα αυτά είναι ευρήματα αυτών που κυβερνάνε, που γίνονται αχόρταγοι, γιατί όσο περισσότερα
έχουνε τόσο πιο πολλά ζητάνε.
 Με τέτοια σπατάλη αλόγιστη με τέτοια ασωτία, χάνονται υλικά αγαθά, που αν μοιράζονται σωστά,

θα ετρέφονταν όλοι στη γη με μεγάλη ευκολία.

Τι ψέμα και τι όνειδος, να χάνεται το χρήμα, για όπλα της καταστροφής και της τρομοκρατίας,
να σκοτώνονται άοπλοι και όλοι οι αθώοι αυτοί που είναι ακίνδυνοι, δεν απειλούν κανέναν.

Να καίγονται τα μέγαρα, χωριά και πολιτείες.
Να δηλητηριάζουν τα νερά, τη φύση, τον αέρα
και οι νεκροί αμέτρητοι, μα προτού να τους κηδέψουν να αρχίζουν πάλι από την αρχή
και να τα ξαναφτιάχνουν και πάνω σ'άλλα πτώματα, να τα ανατινάζουν και μες τα άψυχα
κορμιά τους θησαυρούς να θάβουν.

Μια τρέλα απαράδεκτη, τα λογικά σου να χάνεις.
Ντρέπεσαι που γεννήθηκες και θέλεις να πεθάνεις.

Υπάρχουν ελάχιστοι στη γη και σε όλο τον πλανήτη,που διεκδικούνε τα λεφτά και όλο το χρυσάφι
και το εκμεταλλεύονται ανάλογα με τα γούστα τους, τη γνώμη τη δική τους, για πολυτέλεια, διαφθορά, καταστροφή της φύσης, για να σκορπάνε το θάνατο και έτσι ηδονίζονται με όλες τις αισθήσεις.

Να αφαιρούνε από τον άνθρωπο την ανθρώπινη αξία, για να τον κάνουνε ρομπότ και όργανο δικό τους, να τον κατασκευάζουνε όμοιο με τον εαυτό τους.

Να του πετάνε ψίχουλα, το μυαλό του ν' αρρωσταίνει, να σκοτώνει ανεξέλεγκτα και όταν πια δεν τον
χρειάζονται μονάχος να πεθαίνει.

Είναι να παθαίνεις έμφραγμα, σαν βλέπεις τι συμβαίνει και έτσι αναγκάζεσαι όλα τους τα
εγκλήματα στα αστεία να τα παίρνεις, να αδιαφορείς και να γελάς, να μην καταλαβαίνεις.

Να χορεύεις όπως ο Ταρζάν στην ζούγκλα της ερήμου και σαν ζωάκι άβουλο το τέλος να προσμένεις
και όταν έρθει η ώρα σου, σαν ζόμπι να πεθαίνεις.

Φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού, στο πάτο της  αβύσσου και δεν αντέχει πια κανείς να μετράει
μαύρα πρόβατα, να βλέπει την αλήθεια κλεισμένος στο καβούκι του να σέρνεται στην ερημιά,
να κλαίει κάθε νύχτα.

Υπάρχουν οι πολιτικοί, ο Θεός και η θρησκεία,
οι δικαστές και οι νομικοί, τα όργανατης διαπλοκής, σαφώς και η Πολιτεία.

Ο ουρανός κι η θάλασσα, ο ίδιος ο πλανήτης, μα αγνοείται ο λαός, ο άμοιρος πολίτης,
αυτός που κρατάει στην πλάτη του, σε όλη του την πορεία, τη γονιμότητα στη γη και την ισορροπία.

Χαροπαλεύει η φωνή μέσα σε μαύρη τρύπα, που προσπαθεία απ'το φέρετρο να βγάλει την αλήθεια.
Και ένα ηφαίστειο ξεπετάγεται απ'το πιθάρι του Διογένη, με μια λάβα μαγική θαμπά να σιγοκαίει,
να βγάζει την κρέμα από το βυθό, από το χάος την ελπίδα, ν'ανατέλλει ο ήλιος της ζωής μέσα στην
καταιγίδα και, όπως πάντα ο λαός με το σταυρό του Γολγοθά και με το βόλι στην καρδιά.

Θα προσπαθήσει το όνειρο να βγάλει από τη λάσπη και να ξεπεταχτεί δειλά μια σπίθα από τη στάχτη
να πρασινίσει πάλι η γη και να γεννήσει από την αρχή.

Γιατί όποιος ζήσει στην κόλαση, ποτέ του δεν πεθαίνει και μέσα από τον θάνατο ανάσταση θα φέρει.-

ΦΑΙΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ