ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΧΩΡΙΣ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι,

Άδεια η παράγκα γεμάτη σκοτάδι

Και εγώ χαμένος στις αναμνήσεις,

Γιατί να φύγεις και να μ’αφήσεις.

Οι μέρες και οι νύχτες μου δίχως ήλιο δίχως χρώμα,

Και εγώ παιδί των φαναριών στην ερημιά

Πάνω στο υγρό το χώμα.

Δεν θα μπορέσω δεν θα αντέξω,

Τον εαυτό μου να συγχωρέσω,

Πριν καταλάβω τι έχει φταίξει,

Και μια αγάπη σαν τη δική μας,

Αγάπη στο δρόμο στην βιοπάλη,

Πλασμένη με σίδερο και με ατσάλι,

Να γίνει καπνός και να πετάξει,

Μες τα παλάτια φωλιά να φτιάξει.

Και πως θα ζήσης εσύ καρδιά μου,

Μέσα στην κρύα την τζαμαρία

Την πολυτέλεια την ασωτία,

Σε έναν κόσμο απατηλό με πρόσωπο βελούδινο,

Δροσοσταλίδα του αγρού αθώο νυχτολούλουδο.

                ΦΑΙΔΡΑ  ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΚΑΡΑΓΑΤΣΟΥ